Charlotte Vandermeersch en Felix Van Groeningen: 'De liefde overwint niet alles'

 
Charlotte Vandermeersch en Felix Van Groeningen: 'De liefde overwint niet alles'

 Zij kleurt momenteel het scherm in de VTM-reeks ‘Deadline 14/10’, hij stelt binnenkort in Gent de film ‘The broken circle breakdown’ voor. Een mokerslag van een film, over leven, dood en alles wat daartussen zit, maar bovenal over de liefde. En hoe die — geloven ze allebei — niet alles overwint.

Vijf jaar zijn actrice Charlotte Vandermeersch en regisseur Felix Van groeningen nu samen. DS Weekblad praatte met hen. Een fragment:

Over de liefde:

Charlotte Vandermeersch: ‘De liefde overwint niet alles, Felix en ik zijn daar realistisch in. Toen we onlangs vijf jaar samen waren, hebben we daar vooral grapjes over gemaakt: ’t viel mee, hé, ik zie het nog wel even zitten. Ik denk dat we allebei dromen van de eeuwige liefde en er alles willen aan doen, maar grootse verwachtingen heb ik niet. Ik vind wel dat onze relatie rustiger is geworden nu de film af is. Omdat hij de hele tijd zo vreselijk dichtbij was. Alles waar een koppel doorheen moet, hebben wij nog veel intenser beleefd.’
 
Van Groeningen: ‘Maar we hebben nooit aan uiteengaan gedacht, zoals we ook geen kind hebben verloren. Ik vond vooral dít erg herkenbaar in The Broken Circle Breakdown: de reden waarom je iemand graag ziet, is vaak ook waarom je hem of haar gaat haten als het fout loopt. Wat je schoon vindt aan iemand, begin je op zeker moment net lelijk te vinden. Maar daar zitten wij nog niet.’ (lacht)
Vandermeersch: ‘Jawel, daar zitten we wel. (snel) Ik bedoel: het hoeft daarom nog niet te ontsporen, maar wat ik het mooiste vind aan jou, vind ik soms ook vreselijk irritant. Wat me ontroert aan jou, brengt me net zo goed aan het vloeken.’

Over het werk:

Van Groeningen: ‘Tien om te zien, Waagstuk, De super 50: ik heb ze als kleine jongen allemaal vanuit de regiekamer gezien. Maar toen ik aan de filmschool zat, heb ik klappen gekregen. Ik had geen flauw benul dat je als regisseur verhalen moet vertellen. Mijn eerste filmpje was zo onnozel, zo banaal – ik kan dit helemaal niet, dacht ik. Gelukkig is één ervaring me altijd bijgebleven: hoe ik op mijn 17de een filmpje voor het theatergezelschap Victoria mocht draaien en hoe die op een doordeweekse middag in een donkere zaal samen aan het repeteren waren – terwijl buiten de rest van de wereld aan het werk was. Magisch, vond ik dat.’
 
Charlotte Vandermeersch: ‘De idee dat dit een job kon zijn. Dat je ervoor betaald kon worden.’
Van Groeningen: (enthousiast) ‘Ja! Dat heeft me erdoor gesleurd, denk ik. Ik wou mijn brood verdienen met film, al de rest leek zo banaal.’
 
Charlotte Vandermeersch: ‘Ik heb op mijn 17de, dankzij mijn leraar toneel, mogen meespelen in een productie van theater Arca in Gent. Ik herinner me nog precies dat telefoontje: in mijn hoofd ben ik een meter in de lucht gesprongen. Dat soort vreugde voel ik nog altijd. Er is gewenning, natuurlijk, maar als mijn hart een sprongetje maakt of ik voel even vlinders, dan weet ik: deze opdracht moet ik doen.’